Zestaw Czarne Jednorożce

Audre Lorde – Dzienniki raka

Dzienniki raka to zbudowany wokół wpisów z dziennika, obejmujących okres choroby oraz rekonwalescencji, zbiór esejów dotyczących zagadnień ważnych dla Audre Lorde – aktywistki i poetki.

Dziennik, który z założenia jest obszarem prywatnej refleksji, pisania osobistego, skrytego, zakulisowego, wydany w formie książki staje się publiczny, a tym samym uwikłany w to, co publiczne i polityczne. Podobnie jak ciało Lorde, która nigdy nie zdecydowała się na noszenie protezy piersi, jest ciągłym przypomnieniem, że podział na „prywatne” i „polityczne” jest umowny i dostępny jedynie tym, którzy poddają się rygorom aktualnie panujących norm i zasad. Każde odejście od tych reguł staje się działaniem rewolucyjnym.

Ciało kobiety nigdy nie należy tylko do niej: zawsze istnieje w relacji do kogoś/czegoś innego. Niezależnie od sytuacji, zawsze musi się dopasować do istniejącej niezależnie od kobiety formy; musi się w nią wcisnąć; zmniejszyć, powiększyć, dodać lub usunąć. Kobieta, która decyduje się pozostawić swoje ciało w spokoju, niemal automatycznie staje się rewolucjonistką i musi liczyć się z ciągłymi atakami i ingerencjami patriarchalno-kapitalistycznej normy w jej cielesność.

 Dzienniki raka to jednak przede wszystkim książka o odwadze: odwadze przeżywania własnego cierpienia, odwadze krytycznego myślenia; odwadze przyznawania się do własnych słabości i odwadze w poszukiwaniu w tychże słabościach mocy do pokonania strachu. Dzieło Lorde to również wspaniały literacki performance bliskości, wspólnoty i siostrzeństwa, poprzez który autorka zdaje się mówić: „Nie znam cię, Ty nie znasz mnie, ale przecież, Siostro znamy się jak nikt na świecie”.

(Klaudia Ciepłucha)

Audre Lorde zapisywała swoje uczucia: ból, strach, złość. Miała raka piersi, jak wiele kobiet przed nią i później, a doświadczenie choroby filtrowała przez politykę, która ludzkie masy skazuje na zbiorową biedę. Unikała iluzji sentymentalizmu, nie chciała pocieszać się tanio. Twórczo korzystała z gniewu. Pisała przejrzystą prozę, wywodząc ją z dziennika – w stronę znakomitej literatury.

— Izabela Morska, autorka powieści Znikanie

(…) jej proza i wiersze zdumiały mnie – inteligentne, zażarte, potężne, sensualne, prowokatorskie, niezapomniane.

— Roxane Gay na temat twórczości Audre Lorde

Audre Lorde (1934-1992) – była pisarką, poetką, aktywistką na rzecz praw obywatelskich Afroamerykanów, feministyczną działaczką na rzecz mniejszości seksualnych. Nominowana do wielu nagród literackich, była poetką-laureatką Nowego Jorku w latach 1991-1992.

Tiffany Haddish – Ostatni Czarny Jednorożec

„Zawsze będę mówić prawdę, nawet jeśli nie jest ona zabawna”. Choć prawda zawarta w tym zbiorze niezwykle dowcipnych, zaczepnych, wzruszających i bardzo, BARDZO osobistych esejów jest nadzwyczaj bolesna, to… Tiffany Haddish przedstawia ją tak, że nie sposób się nie śmiać.

Dorastając w jednej z najbiedniejszych dzielnic południowocentralnego Los Angeles, Tiffany znalazła swój własny sposób na przetrwanie – nauczyła się rozśmieszać ludzi. Potrafi po mistrzowsku obrócić wszystko w żart – niezależnie od tego, czy knuje szokującą zemstę na byłym chłopaku (przygotujcie się na ostrą jazdę), opowiada o dzieciństwie w rodzinach zastępczych i doświadczeniu przemocy czy wreszcie stara się odnaleźć w nowej dla siebie rzeczywistości, kiedy zyskuje sławę. Wciąż dojrzewając do swojej popularności,

Haddish z humorem snuje opowieść o tym, jak wyglądała jej niezwykle trudna droga do sukcesu w Hollywood.

Ta przezabawna, czasem wulgarna i brutalna, ale zawsze bezkompromisowo szczera książka pokazuje światu, kim naprawdę jest Tiffany Haddish – skromną, wdzięczną, twardo stąpającą po ziemi i mądrą jak diabli kobietą, gotową inspirować innych za pomocą śmiechu.

Ten wyjątkowy zbiór zabawnych (nawet jeśli czasami tragicznych) anegdotek z życia to także podróż przez problemy społeczne, takie jak rasizm, klasizm, molestowanie seksualne czy nawet najbardziej powszechna z obrzydliwych ludzkich cech: inklinacja do pochopnego oceniania innych.

„To najśmieszniej dziwna i najbardziej pokręcona – choć niełatwa – historia życia jaką przeczytacie. Tiffany Haddish jest afroamerykańsko-latynosko-żydowską postscjentologiczną expornoagentką lotniskową. Uff!!! A to dopiero początek. Jak mówi stare powiedzenie: Miszungi są najlepsze! Zażyjcie tę tabletkę, bo jedynym skutkiem ubocznym będzie olśnienie, że nawet jak nie jest dobrze, to jest śmiesznie!”

– Michał Sufin, Klub Komediowy

„Najpierw polubicie Tiffany Haddish za jej bezpretensjonalne poczucie humoru, a następnie pokochacie za wrażliwość i radykalną samoakceptację. Autentyczna, szokująca i naprawdę zabawna — właśnie taka jest ta książka.”

– Karolina Kaja Gołuchowska, redaktorka naczelna portalu Ofeminin

Tiffany Haddish – komiczka, aktorka i producentka żydowskiego pochodzenia, druga po Whoopi Goldberg Afroamerykanka, która zdobyła Grammy za album komediowy (Black Mitzvah, 2020), oraz laureatka nagrody Emmy za program Saturday Night Live, który poprowadziła jako pierwsza w historii czarnoskóra komiczka. Użycza głosu Tuce w animowanym serialu Netflixa Tuca i Bertie oraz występuje na wielkim ekranie i w serialach komediowych najważniejszych amerykańskich stacji telewizyjnych. Prowadziła także galę MTV Movie & TV Awards. Mieszka w rodzinnym Los Angeles. Ostatni Czarny Jednorożec to jej książkowy debiut.

Patronaty „Dzienników Raka”: Radio Nowy Świat, Le Monde Diplomatique, Fundacja Rak’n’Roll

Matronat „Ostatniego Czarnego Jednorożca”: Ofeminin

Mecenasi obu publikacji:
Lavora Design
Inngen S.A.
PPMB Niemce
Kruszywa Niemce
Konsbud
Polish Herbs